นิทานเรื่องสั่น เรื่อง "หญิงชาวนา"
มีหญิงชาวนาคนหนึ่ง เป็นผู้ใจบุญสุนทาน นางมีจิตศรัทธาทำบุญตักบาตรอยู่เป็นนิจ
เมื่อยามใดมั่งมีมากนางก็ทำบุญมากตามกำลัง ไดยามมียามมีน้อย ก็มีใจศรัทธาทำบุญไปตามน้อย
นางปฏิบัติเช่นนี้เสมอมา แม้ในเวลาป่วยไข้ ออกไปทำบูญกุศลไม่ได้ นางก็ตั้งจิตสวดมนต์ภาวนาบูชาพระพุทธคุณ เป็นนิจสิน
ในราตรีหนึ่ง นางได้นอนหลับแล้วฝันไป มีชีปะขาวท่านหนึ่งมาพานางไปชมเมืองสวรรค์
เมื่อขึ้นไปบนเมืองฟ้า ท่านได้พาหญิงชาวนาไปชมวิมานงามการทั้งหลาย
แล้วก็มาจนถึงวิมานงดงามยิ่ง มีนางฟ้าบริวารประจำอยู่ครึ่งพัน เห็นหญิงชาวนาก็มาแวดล้อมนาง ดุจดาวล้อมเดือน
ชีปะขาวท่านก็บอกว่า
"วิมารนและนางฟ้าบริวารอันงดงามยิ่งนี้ คือที่อยู่ของนางในกาลข้างหน้า เมื่อนางสิ้นชีวิตจากโลกมนุษย์แล้วเมืองฟ้าได้เตรียมทิพย์วิมานไว้ให้แล้ว สำหรับผู้มีจิตกุศลสะอาดเช่นนาง"
แล้วท่านก็กล่าวชวนว่า
"หรือนางจะอยู่ที่นี่ตั่งแต่บัดนี้เลยก็ได้ ตามแก่ใจปราถนาเถิด"
หญิงชาวนายังมีห่วงอยู่ทางบ้าน คือนางต้องการจะบวชบุตรชายที่อายุครบบวชในปีนี้ก่อน นางจึงจะหมดห่วงอาลัยในโลกมนุษย์
ดังนั้นชีปะขาว ท่านจึงพาหญิงชาวนากลับมส่งที่บ้านตามเดิม
หยิงชาวนานั้น เมื่อต่อมาได้บวชให้บุตรชายแล้ววันหนึ่งก็ถือศลีแปด และฟังธรรมเทศนาที่วัด ครั้นกลับมาบ้านในคืนนั้นนางก็กลับไป แล้วก็กาลมรณะด้วยจิตสงบ และร่างกายก็สบายดี หน้าตามีความผ่องใสยิ่ง
ที่บนสวรรค์ วิมานงดงามนั้นเปิดรับนาง และแวดล้อมด้วยนางฟ้าเป็นบริวารนับร้อย ๆ นั้น
นิทานเรื่องนี้มีคติมงคลธรรมว่า "การบูชาผู้ที่ควรบูชาเป็นอุดมมงคลอย่างยิ่ง"
