ตั้งกระทู้ ตอบ
กลับไปยังรายการ
  • 4563เข้าชม
  • 0ตอบกลับ

พ่อค้ากับพระปัจเจกพุทธเจ้า" [คัดลอกลิงค์]

ถอยกลับ ถัดไป
ออฟไลน์ kung

UIDผู้ใช้ลำดับที่ 52

เพศ : ไม่ระบุเพศ

 โพสต์ : 30

 สำคัญ : 0

 เงิน : 30 (บาท)
 ความดี : 29 (แต้ม)
 เครดิต : 30 (แต้ม) [เติม]
 จิตพิสัย: 1 (แต้ม)
เฉพาะโพสต์แรก จากล่างขึ้นบน เครื่องมือ ลิงก์โพสนี้   โพสต์เมื่อ: 2011-03-30 16:11:13: 2011-03-30 จำนวนผู้เข้าชม: 4563 ท่าน


ถอยหลังจากนี้ไปประมาณ ๔ อสงไขย สมัยนั้นว่างจากพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าไม่ได้เสด็จลงมาอุบัติในโลก แต่มีพระปัจเจกพุทธเจ้าเป็นเรือนแสน ก็มีพ่อค้าสำเภาผู้มีคุณธรรมสูงคนหนึ่ง ล่องเรือแล้วถูกพายุพัดเรืออับปางไป ลูกเรือทุกคนตายหมด ยกเว้นพ่อค้าที่ไม่ตาย บุญบังคับให้ตายไม่ได้ ต้องมีชีวิตอยู่ แล้วพ่อค้าเขาก็ลอยอยู่ในทะเลโดยเกาะเศษไม้ที่แตกจากเรือ ลอยอยู่อย่างนั้นหละ เป็นแรมปีไม่ตาย คือเรือมันไปแตกอยู่ในช่วงกระแสน้ำวนที่มันวนไปวนมา อย่าสงสัยนะว่าทำไมไม่ตาย เพราะว่ามันเป็นนิทาน เพราะมันเป็นกระแสน้ำวน มันเลยไปไม่ถึงฝั่งสักที พ่อค้าก็รู้ตัวว่าตกอยู่ในกระแสน้ำวน จึงรู้อยู่แก่ใจว่า ยังไงเราคงจะต้องตาย แต่ว่าตั้งแต่แรกนั้น ท่านพ่อค้าผู้นี้ยังมีความสงสัยอยู่ภายในจิตใจอยู่ เนื่องจากพ่อค้าผู้นี้ได้เดินทางไปค้าขายในที่ต่าง ๆ แล้วก็ได้ไปพบกับคนหลาย ๆ ประเภท ท่านก็สงสัยว่า ทำไมคนเรามันจึงมีความแตกต่างกันอย่างนี้ ทำไมจึงมีความเฉลียวฉลาดแตกต่างกัน มีความต้องการต่างกัน มีความแตกต่างกันมากมายเหลือเกิน ท่านพ่อค้าผู้นี้ท่านอยากรู้คำตอบในเรื่องนี้มากเหลือเกิน กระทั่งเมื่อเรือแตก ต้องลอยคออยู่ในกลางกระแสน้ำวนในทะเลอย่างนี้ ก็ยังมีจิตคิดสงสัยติดอยู่ในใจมาโดยตลอด ว่าอยากจะมีโอกาสได้รู้ ได้เข้าใจในสิ่งที่สงสัย เขาจึงตั้งสัตยาธิษฐานขึ้นมาต่อผู้อารักขามหาสมุทรทั้ง ๔ ว่า “เรา ผู้มีจิตไม่ประทุษร้ายต่อใครด้วยถ้อยคำวาจา เราเป็นผู้ยินดีกับการให้มาโดยตลอด เราเป็นผู้รู้คุณของผู้มีพระคุณ เราผู้ปรารถนาจะรู้ความจริงในสิ่งที่เราต้องการจะทราบ หากเรามีบุญที่จะพึงรู้จักกับผู้มีบุญญาธิการ ที่จะยังให้ความปรารถนาของเรานั้นสำเร็จเป็นผลได้ ก็ขอให้เราได้หลุดพ้นจากวังวนนี้เถิด”

แล้วพ่อค้าผู้นี้เขาก็ลอยตุ๊บป่อง ๆ ลอยไปก็ลอยวนกลับมา ลอยมาก็วนกลับไปอยู่อย่างนี้ ถามว่าพ่อค้าผู้นี้ไม่กินอะไรเลย ไม่ตายรึ ก็ตอบว่าไม่ตาย ขนาดสมัยพุทธกาลยังมีเลย ที่มีท่านที่ทำมาแต่ธรรมทาน แต่ไม่ได้ให้ทานมาในกาลก่อน ตั้งแต่เกิดมา ก็ได้กินแค่รกของตัวเองอยู่อย่างเดียว แล้วไม่ได้กินอะไรอีกเลย แต่ไม่ตาย อยู่มาได้จนบวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา ถึงจะได้กินอาหารมื้อแรกจากการบิณฑบาต ซึ่งแม้ขนาดออกบิณฑบาตร่วมกับพระรูปอื่น ๆ ก็ยังไม่มีพุทธบริษัทคนไหนใส่บาตรให้ท่านเลย เพราะว่ากรรมของท่านบังตาเขา ให้มองไม่เห็นบาตรของท่าน จนมีพระอรหันต์ท่านหนึ่งทรงเมตตา จับบาตรของพระรูปนี้เอาไว้ให้ชาวบ้านที่ใส่บาตรมองเห็น พระรูปนี้ถึงจะได้กินอาหารมื้อนั้นเป็นมื้อแรก จนท่านได้เข้าใจถึงความทุกข์ของการมีร่างกาย จนจบกิจเป็นพระอรหันต์ นี่ดูเถอะท่านต้องอยู่มาตั้งกี่ปี ไม่มีอะไรกิน ยังมีชีวิตอยู่ได้เลย นี่เรื่องเล็ก อยู่ในน้ำ ไม่มีกินก็ยังไม่ตาย เพราะบุญมันช่วยให้ไม่กระหายมากได้ บุญมันทำให้อิ่มเอิบ การไม่ตายนี้จึงเป็นของไม่แปลก

ต่อมาก็มีพายุลูกใหม่พัดเข้ามาอีก จนซัดเอาร่างของพ่อค้าผู้นี้ไปเกยอยู่ที่ชายหาด เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินต่อไป ก็เลยนอนอยู่ที่ชายหาดนั้น ก็มีเต่ายักษ์ตัวหนึ่งเดินมาเจอเขา แล้วก็นึกเอ็นดูเขา ก็เลยเอาหัวดุนร่างของพ่อค้าคนนี้ขึ้นมาบนหลัง แล้วเต่าตัวนี้ก็เดินต้วมเตี้ยม ๆ พาไปตามชายหาด และเต่าก็พาไปสู่ถ้ำ ๆ หนึ่งที่อยู่ระหว่างระดับน้ำขึ้นน้ำลง ถ้าน้ำขึ้นก็จะปิดปากถ้ำ ถ้าน้ำลงก็จะเห็นปากถ้ำ เต่าพาพ่อค้าผู้นี้ไปในช่วงที่น้ำลง แล้วก็เดินเข้าไปในถ้ำที่มีพญานาคปกครองอยู่ แล้วเต่าก็ต้องวางร่างของพ่อค้าลง ส่งพ่อค้าได้แค่นี้เพราะว่าตัวเองบุญน้อย ไม่สามารถจะเข้ามาอยู่ในเขตของผู้ที่มีบุญใหญ่ อย่างอาณาเขตของพญานาคได้ แล้วเต่าก็ทำการเคารพพญานาคแล้วบอกพญานาคในใจว่า “เรานำผู้ที่มีบุญมาสู่ท่าน ขอท่านช่วยอุปการะแทนเราด้วยเถิด” แล้วเต่าก็เดินกลับไปด้วยน้ำตาคลอ ๆ เพราะเต่านั้นมีความผูกพันกับพ่อค้าในอดีตชาติมาก่อน ฝ่ายพญานาคที่มีกายเป็นทิพย์ที่ละเอียดสวยงาม ก็นำร่างของพ่อค้าเข้าไปข้างใน ไปหาพระราชาของพญานาค พระราชาที่เป็นพญานาคนี้ท่านชื่อว่า นาคะจิตตะ ท่านก็ทำให้พ่อค้าตื่นขึ้น แล้วให้นาคแปลงเป็นคน นำอาหารทิพย์มาให้ เพื่อให้ร่างกายของพ่อค้าฟื้นตัวขึ้น ก็ใช้เวลานานเป็นอาทิตย์ กว่าที่ร่างกายของพ่อค้าผู้นี้จะฟื้นตัว พ่อค้านี้เมื่อเห็นท่านผู้มีอุปการะคุณ เขาก็จะก้มลงกราบขอบพระคุณ แต่ท่านพญานาคก็กล่าวว่า “อย่ากราบเราเลยท่านผู้เจริญ” พ่อค้าก็กล่าวแย้งว่า “ท่านกล่าว คำอย่างนี้ไม่ถูก ความดีเป็นสิ่งที่ควรกราบ แม้ผู้ใดกระทำต่อเราแม้เพียงเล็กน้อย เราก็สามารถจะก้มลงกราบไหว้ได้เสมอ ท่านผู้มีคุณจงอย่าห้ามเราเลย ขอให้เราได้มีโอกาสกระทำในสิ่งที่เราควรกระทำเถิด” ท่านนาคะจิตตะก็รู้สึกซาบซึ้งในคุณธรรม ของพ่อค้าผู้มีคุณธรรมสูงผู้นี้ จึงยกบัลลังค์ของตนให้กับพ่อค้านั่ง แล้วตนเองจะนั่งลงต่ำกว่า เพราะว่าพ่อค้าเป็นผู้มีคุณธรรมที่สูงกว่าตนเอง จึงไม่ควรนั่งเสมอ แต่พ่อค้าก็กล่าวแย้งอีกว่า “ท่านผู้มีพระคุณ จงอย่ากระทำเช่นนั้นเลย ท่านจงนั่งในที่ ๆ ควรนั่งเถิด ขอให้เรานั่งอย่างนี้เถิด” เมื่อถูกอ้อนวอนก็ต้องยอมด้วยเหตุผลที่พ่อค้ากล่าวว่า “ท่าน รู้แต่เพียงผู้เดียว ผู้อื่นหารู้ไม่ จะทำให้ผู้อื่นตำหนิติเตียนท่านได้ ความเสื่อมก็จะเกิดกับท่านที่ได้กระทำในสิ่งที่ควรแก่ผู้ที่ไม่รู้” (หมายความว่า นาคตัวอื่น ๆ จะมองท่านนาคะจิตตะไปในทางที่ไม่ดี ในทางที่เสียหาย ว่าไปยอมเคารพแก่มนุษย์ ทำให้นาคที่อยู่ในปกครองของท่านนาคะจิตตะ เสื่อมความศรัทธาในตัวท่านนาคะจิตตะ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเหตุที่ท่านนาคะจิตตะกระทำนั้น เพราะว่ามนุษย์ผู้นี้เป็นผู้ที่มีคุณธรรมสูงที่นาคควรจะทำการเคารพ) ซึ่งเป็นเหตุผลที่ท่านนาคะจิตตะต้องยอมรับ หลังจากนั้นท่านก็สนทนากัน ท่านนาคะจิตตะก็ถามว่า “ท่านผู้เจริญ ท่านเกิดมาประสงค์อะไร ท่านมีบุญอะไรจึงได้เกิดมาเป็นคน” พ่อค้าก็ตอบว่า “อาศัย เราเป็นผู้มีความกตัญญูกตเวทิตาหนึ่ง อาศัยเราเป็นผู้ไม่เบียดเบียนต่อสัตว์ทั้งหลายหนึ่ง อาศัยเราเป็นผู้มั่นคงในการประกอบความดีหนึ่ง อาศัยจิตของเราปรารถนาจะเรียนรู้ความจริงหนึ่ง เราจึงได้มาเกิดเป็นมนุษย์” ท่านนาคะจิตตะก็ยกมือ สาธุ ๆ แล้วถามอีกว่า “เมื่อท่านได้มาอุบัติเป็นมนุษย์แล้ว ท่านประสงค์สิ่งใดเล่า” แล้วท่านพ่อค้าผู้มีคุณธรรมสูงก็ตอบว่า“เมื่อ เรายังเป็นผู้อ่อนวัย เราปรารถนาจะได้เป็นผู้ดูแลเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตาย เราอยากจะนำสิ่งของมีค่าที่เรามีอยู่ ไปให้แก่ผู้ที่ทุกข์ยากลำบาก โดยไม่มองว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร เรารู้จักหรือไม่ จะอยู่แดนไหน ลำบากเพียงใด ขอให้เรามีโอกาสได้เคลื่อนตัวไปพบ สิ่งที่เราได้กระทำนี้เมื่อคราวใด เราจะรู้สึกว่าเป็นสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิต มากกว่าทรัพย์สมบัติที่เรามี” ท่านนาคะจิตตะก็ยกมือ สาธุ ๆ แล้วถามต่อไปอีกว่า “แล้วหากท่านมิอาจจะได้ทำในสิ่งที่ท่านต้องการได้อีกในชีวิตนี้เล่า ท่านจะเสียใจไหม” ท่านพ่อค้าก็กล่าวว่า “เรา มิเคยจะรู้สึกความเสียใจต่อสิ่งที่เราตั้งความปรารถนา ว่าจะพบหรือไม่พบ หากเราจะเสียใจก็ต่อเมื่อเราล้มเหลวหรือเลิกรากับความตั้งใจของเราเสียแล้ว” ท่านนาคะจิตตะก็ถามต่อว่า “หากท่านได้พบแล้วเล่า ท่านจะรู้สึกยินดีไหม” ท่านพ่อค้าก็กล่าวว่า “เราย่อมยินดีในขันติ (ความอดทน) ของเรา เราย่อมยินดีในสัจจะแห่งเรา” ท่านนาคะจิตตะก็ยกมือสาธุ หลังจากนั้นเมื่อจบการสนทนาแล้ว ท่านนาคะจิตตะก็บอกว่า “ข้าพเจ้าจะพาท่านไปส่งในที่ ๆท่านควรจะได้พบและควรจะได้อยู่” ตอนนั้นถ้ำมันปิดแล้ว เค้าก็เลยพาเดินแหวกน้ำใต้มหาสมุทร จนไปถึงสถานที่ที่มีพระปัจเจกพุทธเจ้าพำนักอยู่ แล้วท่านนาคะจิตตะก็บอกว่า “เรา มีโอกาสส่งท่านได้เพียงแค่นี้ บุญเรามีน้อย สิ่งที่ท่านได้กล่าวถ้อยคำอันไพเราะ เราจะถือว่าเราเป็นผู้ที่มีบุญใหญ่ ที่ได้มีโอกาสได้ฟังถ้อยคำอันประเสริฐนี้ เราจะจำคำของท่านไว้ เพื่อไปปฏิบัติต่อในกาลเบื้องหน้า หากเราได้อุบัติเกิดมาเป็นมนุษย์อย่างท่านเมื่อใด เราจะถือคุณธรรมที่ท่านได้กระทำไว้ตลอดไป” แล้วเค้าก็โค้งตัวลง ลาไป พ่อค้าก็น้อมจิตลงมากล่าวขอบคุณและอวยพรว่า “ขอท่านผู้มีพระคุณจงได้พบกับความปรารถนาของท่านเถิด” แล้วก็เดินจากไป


ให้คะแนนโพสต์ตามความรู้สึกคุณ

สุดยอด

เศร้า

น่าตลก

แฮปปี้

โกรธ

เบื่อ

ผวา
ผู้ให้ย่อมเป็นที่รักของผู้ถูกให้:
ตั้งกระทู้ ตอบ
กลับไปยังรายการ
กล่องตอบกลับด่วน
จำกัด255 ตัวอักษร
ขี้เกียจตอบหรือเปล่า ใช้ตรงนี้สิ!!
กรุณาใช้ข้อความที่สุภาพ คุณสามารถบันทึกฉบับร่างได้
 
ถอยกลับ ถัดไป