|
|
 ต้นไม้ยังให้ความรื่นรมณ์แก่ชีวิตนกตัวน้อยนิดยังให้เสียงเพลงแก่โลกหล้าดอกหญ้าน้อยๆ ยังให้ความชื่นบานแม้มวลหมู่ต้นไม้ในป่าก็ยังให้อ๊อกซิเจนแล้วท่านเกิดมาในโลกทำสิ่งดีอะไรให้โลกเห็น
มีกินกามกอบโกบเท่านั้นหรือที่ทำเป็น
ก็ยิ่งไม่เด่นกว่าบรรดาต้นหญ้าเลย.....
.............................
.............................
.......................
ต้นเหตุแห่งความขัดแย้งทั้งมวลล้วน
โยงใยไปถึงความโลภหรือความเห็นแก่ตัว
มีอวิชชา(บรมโง่)ช่วยเหลืออยู่ลับๆ
...............................
..........................
......................
เมื่อเห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ใคร เห็นแก่ตน
พวกพ้องแห่งตนที่เคยช่วยเหลือ
และเอื้อผลประโยชน์ให้แก่กัน จึงยิ่งโลภ
ใครมาขัดขวางก็กลายเป็นเรื่องศักดิ์ศรีและโกรธ
...................................
.................................
..............................
จึงเกิดความขัดแย้งลุกลามไปไม่สิ้นสุด เจรจาไกล่เกลียกันไม่ได้
ภาษาพระท่านเรียกว่า.... "อภิชฌาวิสมะโลภะ=ความโลภตลอดเวลา"
หรือความโลภลุ่มๆ ดอน ๆ มีความหมายว่า ทางลุ่มก็ไป ทางดอนก็ไป
เรียกว่า เอาทุกทาง ขอให้มีทางเถอะ
.............................................
......................................
.............................
บางครั้งมีโอกาสได้มากก็เอามาก บางครั้งก็วินๆ ฟิฟติ้ๆ ก็เอา
มีมากมายในสังคมนี้ คนมีใจแบบนี้ ดูซิ...ข้างในจะเป็นเปรตสูงใหญ่แค่ไหน
ยิ่งคิด ยิ่งน่ากลัว
...................
..................
................
แม้พระจะสอนให้มีการให้ทาน แต่ไม่ได้บริจาคทาน(ปริจาคะ การสละรอบ)
ถ้าจะให้ก็เป็นการให้แบบมีเงื่อนไข หวังอะไรอยู่ จึงมิใช่การบริจาค คือการให้ทั้งหมด ให้ทั้งภายนอกคือให้ทรัพย์สิ่งของ ให้ทั้งภายในคือสละความโลภ
ความเห็นแก่ตัว
...........................
........................
.......................
คนเห็นแก่ตัวในใจร่ำร้องภาวนาอยู่แต่คำว่า "จะเอา ๆๆๆๆ" เคยหยุดถามตัวเองไหม ว่าจะกอบโกยมากมายไปถึงไหน ที่ขัดแย้ง ต่อสู้ทั้งหมด เราก็แค่ต่อสู้ให้กับกิเลสเท่านั้น ทั้งๆ รู้ว่า ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้
............................
..........................
..................
ตอนมีความเห็นแก่ตัว ความโลภปั่นหัว เลยลืมคิดถึงข้อนี้ไป รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นฝาโลงเปิดรออยู่รำไร ทบทวนตัวเอง เวลาที่ผ่านมา "ช่างว่างเปล่า" จริงๆ
.....
......
.......
........
.......สรุปความ
ต้นเหตุแห่งความขัดแย้งส่วนมากมาจากความเห็นแก่ตัวหรือความโลภ
อภิชฌาวิสะมะโลภะ คือเพ่งเล็งอยากได้ตลอด หาทางที่กอบโกยทุกทาง
บางครั้งการให้บางคนก็ยังให้เพื่อเอา มิใช่บริจาคคือสละความเห็นแก่ตัวด้วย
สุดท้ายก็รู้กันอยู่ว่า ไม่มีใครเอาไปได้ .....แต่ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่า "กอบโกยไปทำไม" จึงกลายเป็นต้นแห่งความความขัดแย้งไม่รู้จบ
สู้ต้นไม้ ดอกหญ้า ใบไม้ก็ไม่ได้
|
