|
นิทานเรื่องหนึ่ง..... เริ่มต้นที่...คาราวานเดินทางคณะหนึ่ง หลงวกวนอยู่ในทะเลทราย กินอาหารเสบียงใกล้จะหมด เดินคลำทางไปจนเห็นทางออกเพราะเทพเจ้าประจำเผ่าที่พวกตนเคารพบอกทางให้ ก็ได้รอบวงกินอาหารมื้อสุดท้ายของเสบียงอยู่นั้นเทพเจ้าได้ปรากฏตัวขึ้น แล้วก็กำชับถึงหนทางรอด ทางออก ว่าไม่นานก็ออกเดินทางไปเจอลำธารที่สดชื่น ใสสะอาด เมื่อผ่านลำธารไปจะปลอดภัย และได้บอกต่อว่า...การหลงทางครั้งนี้มีคุณค่าและความหมายทำให้เราฉลาด มีปัญญาและเข้าใจกันมากขึ้น ขอให้เก็บหินและกรวดไว้เป็นที่ระลึกและเตือนความจำ นำไปปฏิบัติ หลายคนที่ฟังด้วยท่าทีเหนื่อยล้า เห็นทางออก จะได้กลับบ้าน เลยไม่นำพาต่อคำแนะนำนั้น มีเพียงสมาชิกในกลุ่มไม่กี่คนที่เชื่อฟัง ได้เก็บเอาก้อนหิน ก้อนกรวดใส่กระเป๋าพอประมาณ .....จนรุ่งสาง ทุกคนก็เดินทางไปเห็นลำธาร เห็นทางออก ได้อาบน้ำ พักผ่อน ระหว่างนั้นมีใครคนหนึ่งได้ พูดขึ้นถึงคำแนะนำของเทพเจ้า แล้วถามว่า...ใครเอาก้อนกรวด ก้อนหินมามั่ง หลายคนบอกว่า "ไม่ได้เอา ไร้สาระ " แต่มีเพียงแค่สอง สามคนเท่านั้นที่เอามา...ได้ล้วงลงไปในกระเป๋า หยิบก้อนหินออกมาอย่างไม่มีความหมาย.... แต่...ทุกคนก็ต้องตกใจ และบางคนดีใจจนเนื้อเต้น หลายคนร้องไห้... ................................................................... ................................................................. ............................................................. ......................................................... เพราะก้อนหินในกระเป๋าเหล่านั้นทอแสงประกายงดงาม อา....ก้อนหินไร้ค่า หนักกระเป๋ากลายเป็น.... ......."เพชร พลอย " ที่เลอค่ามิได้ไปเสียแล้ว...... .............นี่เรื่องนี้มีความอย่างไร ? .......ใครได้ข้อคิดดีดีอะไร เสนอความเห็นมาได้น่ะ....ว่า ....เหมือนกันหรือป่าว... ไม่มีผิดน่ะ แล้วแต่มุมมองใคร....!
|