น้องรัก...

น้องรัก..
กาลเวลามันไหลผ่านไปรวดเร็วเหลื
อเกิน..
พี่เห็นดอกไม้ตูมที่ค่อยผลิบาน...
กลีบขยายแผ่ออก...
แล้วก็ค่อยเหี่ยวเฉาเป็นสีคล้ำไป....
..แม้นั้นก็ไม่คงอยู่..
มันร่วงหล่นไปสู่พื้น
เมื่อพี่คอยแวะเวียนมาดู
มันถูกน้ำบ้าง แดดบ้าง ก็เปลี่ยนสภาพไปอีก..
พี่มองเห็นเศษดินที่เป็นขุย..
มันบ่งบอกว่ามันก็เคยเป็นส่วนหนึ่งของพืช มันไม่ใช่ดิน แต่ก็กำลังกลายเป็นดิน... หรือมันอาจเคยเป็นดินมาก่อนพืช??
...กลีบแห้งนี้  ไม่นานก็จะเป็นเช่นนั้น..

พี่ไหลผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน
เปลี่ยนร่างแล้วๆ เล่าๆ
แม้ร่างนี้ก็ผ่านวัยมามิใช่น้อย..
ประตูมิติแห่งภพอยู่ตรงหน้า...
ไม่นานหรอกพี่จะต้องไหลผ่านมันไป...
..น้องพี่... ชีวิตนี้ไม่เที่ยง
เมื่อเราต้องไหลผ่านกาลเวลา
จงจับหางเสือให้มั่นคง
เป้าหมายอยู่ตรงโน้น..
เดินต่อไปนะ..ไปตรงที่พระบรมศาสดาได้บอกไว้นั่นแหละ...
น้องรัก... เส้นทางนี้เดินได้คนเดียว
จงพอใจในความโดดเดี่ยว..
แล้วเราจะพบกัน..

....รัก... จากพี่